Rośliny wyjątkowo atrakcyjne dzięki specjalnemu zapachowi liści i charakterystycznemu wyglądowi, które można z powodzeniem uprawiać zarówno w mieszkaniu przez cały rok, jak i w ogrodach lub na tarasach od marca – kwietnia do października, pelargonie pachnące są być może najlepiej znane z odmiany o zapachu cytryny, posiadającej właściwości odstraszające owady, zwłaszcza komary.
Większość odmian uprawianych w ogrodnictwie to hybrydy, które mają jedną z gatunków rodzicielskich Pelargonium graveolens, gatunek południowoafrykański, o naturalnym zasięgu obejmującym Prowincję Przylądkową oraz północne prowincje Republiki Południowej Afryki, Zimbabwe i Mozambik. Obok tego gatunku, inne taksony wykorzystywane do tworzenia tych hybryd to Pelargonium crispum, P. tomentosum, P. capitatum i P. radens.
Pełna oferta pelargonii od Secret Garden jest dostępna tutaj (link).
Uprawa pelargonii pachnących została zapoczątkowana w Europie w XVIII wieku, kiedy pierwsze rośliny trafiły do Anglii, gdzie rozpoczęto tworzenie hybryd, początkowo hodowanych dla kwiatów. Z czasem jednak zainteresowanie hodowców skupiło się na zapachu liści, co stało się znacznie ważniejsze niż kolorystyka i budowa kwiatu. W ten sposób pelargonie pachnące stały się bardzo cenione, przyznawano im najlepsze miejsca w zamkach i dworach, skąd rozprzestrzeniały swój zapach, maskując nieprzyjemne zapachy w domach, stanowiąc tym samym pierwszą formę odświeżaczy powietrza, dlatego ich obecność w domach szlachty szybko stała się koniecznością. W miarę rozwoju uprawy pelargonie pachnące stały się dostępne także dla niższych warstw społecznych, stając się jednymi z najbardziej lubianych roślin doniczkowych.
Pod względem uprawy i pielęgnacji pelargonie pachnące są być może jednymi z najłatwiejszych roślin doniczkowych, mogąc z powodzeniem uwieńczyć pierwsze ogrodnicze wysiłki początkującego amatora.
Wyjątkowo dobrze znoszą suszę, zwykle wymagając podlewania raz w tygodniu, które wykonuje się przez zanurzenie doniczki, pozwalając następnie na odciek nadmiaru wody. Kolejne podlewanie zaleca się dopiero wtedy, gdy podłoże znacznie wyschnie. W okresie zimowym podlewania są znacznie ograniczone, a woda podawana tylko tyle, by utrzymać podłoże wilgotne.
Pelargonie pachnące uwielbiają silne światło, także zimą, gdy są uprawiane w pomieszczeniach. Jeśli są sadzone w ogrodzie, kilka godzin bezpośredniego słońca wystarczy do optymalnego wzrostu, ponieważ rośliny nie lubią nadmiernej ekspozycji na promieniowanie świetlne przez cały dzień. Przy sadzeniu w ogrodzie należy unikać miejsc nadmiernie nagrzewających się, a zakres temperatur referencyjnych dla ich wzrostu wynosi 16 – 25 ℃.
Do nawożenia należy stosować zrównoważone formuły, podawane co miesiąc, jednak stężenie nawozu powinno być zmniejszone do 50% dawki zalecanej przez producenta.
Imponująca dla odmian Pelargonium pachnących jest ogromna zmienność kształtu i kolorystyki liści, która często ułatwia identyfikację odmian nawet bez kwiatów. Jeśli uznamy, że ta różnorodność form i kolorów odzwierciedla się również w silnych aromatach, które zmieniają się od cytrusowych (cytryna, pomarańcza), róży, cynamonu, jabłka, mięty aż po mniej typowe zapachy, takie jak czekolada czy cola, łatwo zrozumieć, dlaczego każdy miłośnik roślin doniczkowych powinien mieć w swojej kolekcji przynajmniej kilka egzemplarzy. Poza wartością estetyczną i wyjątkowym zapachem, pelargonie pachnące wyróżniają się także praktycznymi, leczniczymi lub kosmetycznymi właściwościami, wynikającymi z olejków lotnych zawartych w włoskach liści. Dotknięcie lub nawet bezpośrednie zastosowanie liści na skórę przez pocieranie powoduje uwolnienie olejków na powierzchni skóry, przenosząc wraz z zapachem także właściwości łagodzące i odstraszające owady. Ponieważ liście tych roślin są również używane do aromatyzowania napojów, słodyczy, ciast, dżemów i konfitur, często nadają tym produktom swoje właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne. Liście pelargonii pachnących są często stosowane w łagodzeniu kaszlu.
Nazwa rodzaju (Pelargonium), oznaczająca bociana w kurtce (pelargos), nawiązuje do kształtu owocu, który starożytni porównywali do dzioba bociana. Nazwa gatunku, graveolens, odnosi się do silnego zapachu liści.
Znane do tej pory pachnące hybrydy to:
- P. "Graveolens" (lub Pelargonium graveolens hort.) – odmiana o zapachu róż, prawdopodobnie hybryda między P. graveolens a P. radens lub P. capitatum. Ta odmiana jest często błędnie identyfikowana jako gatunek botaniczny Pelargonium graveolens. Główna różnica między gatunkiem a tą odmianą polega na stopniu podziału płatków liścia. Gatunek botaniczny ma 5 płatków liściowych, a odmiana posiada 10.
- P. "Citrosum" – odmiana pachnących pelargonii o cytrusowym, cytrynowym zapachu, podobna do P. "Graveolens", znana z właściwości odstraszających owady i szczególnie ceniona za odstraszanie komarów. Chociaż krążą plotki, że roślina ta została genetycznie zmodyfikowana przez wprowadzenie genów z gatunku Cymbopogon citratus (cytronella), jest to bardzo mało prawdopodobne i raczej stanowi "miejski mit".
- P. "Cinnamon Rose" – odmiana P. graveolens o zapachu cynamonu.
- P. "Dr Westerlund" – hybryda P. graveolens o zapachu cytryny i róży, bardzo podobna do P. "Graveolens".
- P. "Graveolens Bontrosai" – genetycznie zmodyfikowana hybryda P. graveolens, z małymi, skręconymi liśćmi, często kwitnąca, której kwiaty nie otwierają się całkowicie. W USA znana jako P. "Colocho".
- P. "Grey Lady Plymouth" – hybryda o zapachu cytryny i róży, podobna do P. "Lady Plymouth", ale z szarawo-zielonymi liśćmi, które tworzą imponujący kontrast w warstwie lub w donicy uprawianej z wieloma odmianami pachnących pelargonii.
- P. "Lady Plymouth" – dominujący zapach mięty i delikatnej róży, takson wykazujący silne podobieństwa do P. graveolens, wyróżnia się popularnością dzięki miętowemu aromatowi, będąc hybrydą P. radens.
- P. 'Lara Starshine' – odmiana P. graveolens o zapachu cytryny i róży, podobna do P. 'Graveolens', ale z dużo intensywniejszym aromatem cytrusów i różowo-czerwonymi kwiatami, wyhodowana przez australijskiego ogrodnika Cliffa Blackmana.
- P. 'Lucaeflora' – silny zapach róży, który w tej hybrydzie P. graveolens nie jest połączony z aromatem cytrusowym, oraz większe podobieństwo do gatunku botanicznego niż do innych odmian ogrodniczych sprawiają, że ten takson jest wysoko ceniony przez kolekcjonerów.
- P. × melissinum – pelargonia o zapachu Melissa officinalis (melisy), jest hybrydą między P. crispum a P. graveolens.
- P. 'Mint Rose' – zapach łączy nuty róży i mięty w tej hybrydzie P. graveolens, bardzo podobnej do P. 'Lady Plymouth', ale bez znanej wariegacji i bez cytrynowego aromatu.
- P. 'Secret Love' – niezwykły zapach eukaliptusa jest głównym argumentem przy wyborze tej hybrydy P. graveolens o bladoróżowych kwiatach.
- P. 'Van Leeni' – hybryda o zapachu cytryny i róży z P. graveolens, podobna do P. 'Graveolens' i P. 'Dr Westerland'.
Chcesz zobaczyć więcej artykułów i zdobyć więcej wiedzy? Ten artykuł jest dostępny za darmo, ale możesz wesprzeć secretgarden.ro cu o recenzie aici:
Google: Recenzje w Google
Facebook: Recenzje na Facebooku