Rodzaj Dracula należy do plemienia Epidendreae, podplemienia Pleurothalidinae, został opisany przez Carlyle'a Augusta Luera w 1978 roku, który nazwał ten rodzaj od łacińskiego słowa na smoka (draco), nawiązując do dziwacznego wyglądu kwiatów. Luer (23 sierpnia 1922 – 9 listopada 2019) był amerykańskim botanikiem specjalizującym się w rodzinie Orchidaceae, ze szczególnym zainteresowaniem Pleurothallidinae (rodzaj Pleurothallis) oraz gatunkami spokrewnionych rodzajów. Był starszym kuratorem Ogrodu Botanicznego Missouri, publikując liczne artykuły i dwie książki dotyczące taksonomii storczyków.
Wśród popularnych nazw przypisywanych przedstawicielom rodzaju znajdują się także: storczyk wampir, storczyk małpi, storczyk smok.
Gatunki z rodzaju Dracula występują jako rośliny o zmiennych rozmiarach, od kilku centymetrów wysokości do średniej wielkości, wyróżniające się kwiatami o imponującym wyglądzie pod względem kształtu i koloru. Przed systematycznym zaklasyfikowaniem dokonanym przez Luera, który włączył gatunki z rodzaju Dracula do odrębnej grupy, należały one do rodzaju Masdevallia, z którym są spokrewnione i podobne pod wieloma względami. Obecnie znanych jest ponad 90 gatunków należących do tego rodzaju, większość z nich występuje w Ameryce Środkowej, w wilgotnych lasach Meksyku, Peru, Kolumbii i Ekwadoru.
Gatunki z rodzaju Dracula mają krótkie łodygi z płożącymi, wzniesionymi kłączami, na których wyrastają pojedyncze liście o delikatnej strukturze, z wyraźnie zaznaczoną nerwacją centralną. Pojedyncze kwiaty na długich, zwisających do wzniesionych łodygach imponują wyjątkową kolorystyką i silnymi kontrastami, które podkreślają dziwną anatomię korony. Chociaż kwiaty są pojedyncze, łodygi kwiatowe mają tendencję do produkowania kolejnych kwiatów, czasem nawet 5 – 6 na tym samym kwiatostanie.
Najbardziej wyrazistym aspektem anatomii kwiatowej jest obecność długich, nitkowatych wyrostków na końcach trzech działek kielicha. W części podstawowej krótkie płatki posiadają granulacje sugerujące parę oczu, a wygląd maski uzupełnia obecność kolumny, która przypomina nos. Gatunki z rodzaju Dracula cieszą się wieloma miłośnikami, obecnie istnieje wiele gatunków i hybryd w uprawie, z których najbardziej cenione to Dracula vampira, Dracula chimaera, Dracula bella, Dracula gorgona i Dracula simia. Światowa lista jednoliściennych obejmuje obecnie 124 zaakceptowane taksony, w tym 2 naturalne hybrydy.
Pod względem warunków wzrostu gatunki z rodzaju Dracula preferują raczej chłodniejsze temperatury, które mogą wzrastać do poziomu umiarkowanego, ponieważ przy wysokich temperaturach rośliny mają tendencję do szybkiego wysychania. Średnia temperatura dzienna mieści się w zakresie 18 – 25 stopni Celsjusza. Temperatury nocne mogą spaść do 12 – 14 stopni Celsjusza. Obecność wyższych temperatur może być zrekompensowana przez obfitsze podlewanie oraz częste zraszanie. Gatunki te nie tolerują dobrze dużych wahań temperatur, dlatego ważne jest, aby temperatura na poziomie liści pozostawała jak najbardziej stała.
Wartości promieniowania świetlnego mieszczą się w strefie umiarkowanego światła, z 60% zacienieniem, chronione przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, idealnie z ekspozycją wschodnią lub południową. Brak odpowiednich wartości promieniowania świetlnego może spowolnić proces kwitnienia, w którym to momencie zaleca się wystawienie roślin na silniejsze światło. Pojawienie się brązowych lub żółtych plam na liściach może wskazywać na obecność oparzeń słonecznych, które ostatecznie mogą prowadzić do utraty roślin, jeśli nie zostanie podjęta interwencja poprzez umieszczenie ich w bardziej zacienionych miejscach. Zasadniczo wartości promieniowania świetlnego dla gatunków z rodzaju Dracula są podobne do tych dla rodzaju Phalaenopsis, mianowicie 10000 – 18000 luksów.
Nigdy nie należy dopuszczać do całkowitego wyschnięcia podłoża w przypadku gatunków z rodzaju Dracula, ponieważ rośliny mogą obumrzeć w ciągu kilku godzin bez wody. Nadmierne podlewanie nie stanowi przeszkody dla gatunków z rodzaju Dracula, można podawać wodę każdego ranka, aby rośliny mogły ją wchłonąć i metabolizować w ciągu dnia, pod warunkiem obecności światła. Woda będzie podawana aż do momentu, gdy zacznie wypływać przez dolne otwory doniczki lub przez zanurzenie, aż nie będzie już widocznych bąbelków powietrza.
Wilgotność względna będzie utrzymywana na wysokim poziomie, w zakresie od 70% do 100%.
Nawozy będą stosowane rozcieńczone, w stężeniu 25–50% w porównaniu do wartości wskazanej na opakowaniu. Często będą wykonywane zanurzenia doniczek z podłożem, aby usunąć możliwe osady soli, ponieważ gatunki z rodzaju Dracula są bardzo wrażliwe na nagromadzenie minerałów.
Uprawa będzie prowadzona w koszach lub doniczkach z wieloma dużymi otworami, lub doniczkach z prętami, a jako podłoże można z powodzeniem stosować mech torfowiec, zarówno samodzielnie, jak i w mieszance z perlitem i włóknami kokosowymi. Alternatywą może być sadzenie na płytkach kory, twardego drewna lub korka, owiniętych siatką, z dodatkiem mchu torfowca, jednak ta metoda będzie wymagać znacznie obfitszego i częstszego podlewania, aby zrekompensować szybsze parowanie wody. Zmiana podłoża może być przeprowadzana co 2 lata, wczesną wiosną, aby pozwolić roślinom ustabilizować się do początku lata.
Gatunki Dracula nie wymagają zmian warunków uprawy ani okresów spoczynku, schemat uprawy może być taki sam przez cały rok.
Chcesz zobaczyć więcej artykułów i zdobyć więcej wiedzy? Ten artykuł jest dostępny za darmo, ale możesz wesprzeć secretgarden.ro z recenzją tutaj:
Google: Recenzje na Google
Facebook: Recenzje na Facebooku