Ten rodzaj storczyków obejmuje gatunki o imponującym wyglądzie, pozbawione liści przynajmniej w pewnym okresie wzrostu i rozwoju, rośliny wyglądają jak masy korzeniowe, obciążone kwiatostanami w okresie kwitnienia, co uzasadnia popularną nazwę „storczyk duch".
Systematycznie rodzaj Chiloschista, opisany przez renomowanego angielskiego botanika i orchidologa Johna Lindleya w 1832 roku, należy do plemienia Vandeae, podplemienia Sarcanthinae i wywodzi swoją nazwę z języka starogreckiego, gdzie „cheilos” oznacza wargę, a „schistos” oznacza podzielony, wskazując, że gatunki tego rodzaju wyróżniają się obecnością podzielonej wargi. Rodzaj Chiloschista jest blisko spokrewniony z rodzajem Sarcochilus, ale różni się od niego tym, że gatunki Chiloschista okresowo tracą liście oraz różnicami w anatomii wargi.
[3]
Ogólnie rośliny występują w postaci zwartych, masywnych skupisk korzeniowych, wyrastających z zwartego centralnego osiowego pędu, reprezentowanego przez łodygę. Gdy liście są obecne, wyrastają z tej osi centralnej, mając długość 2,5 – 5 cm i szerokość 1 cm, jednak rośliny tracą je przed sezonem kwitnienia. Kwiatostany zwykle skupiają się na zwisających pędach, które mogą mieć od kilku do bardzo wielu małych kwiatów o atrakcyjnym wyglądzie i kolorystyce od kremowo-białej przez zielonkawą aż do ciemnobrązowo-rdzawej. Obecnie znanych jest 19 gatunków rodzaju Chiloschista, z których najbardziej znane w handlu ogrodniczym są Chiloschista lunifera, C. usneoides, C. viridiflava, C. trudelii, C. exuperei, C parishii.
Geograficzny zasięg rodzaju obejmuje Myanmar, Tajlandię, Laos oraz przyległe obszary południowo-wschodniej Azji. Wymagania uprawowe dla gatunków tego rodzaju wymagają szczególnej uwagi na minimalne wartości temperatur, które w żadnym wypadku nie powinny spadać poniżej 15 – 18 ℃, chociaż gatunki te preferują wysokie temperatury, sięgające lub przekraczające 30 ℃, podobnie jak gatunki rodzaju Vanda, z którymi są spokrewnione, lub gatunki Cattleya. Jako gatunki lubiące wysoką wilgotność powyżej 70%, dla których zaleca się częste podlewanie, pozwalające jednak korzeniom wyschnąć przed kolejnym podaniem wody, oczywiste jest, że wentylacja musi być intensywna, aby nie sprzyjać rozwojowi chorób grzybowych i bakteryjnych. Zaleca się podlewanie w pierwszej części dnia, aby uniknąć stagnacji wody w nocy, gdy temperatury spadają.
Wartości natężenia światła powinny mieścić się w górnym zakresie, od 15000 do 35000 luksów, podobnie jak u gatunków vanda, cattleya i oncidium, jednak należy unikać światła bezpośredniego (60–70% zacienienia), ponieważ może ono powodować oparzenia korzeni.
Do nawożenia, które będzie stosowane często, ale rozcieńczone do 10–25% w stosunku do stężeń zalecanych przez producentów, preferowany będzie nawóz zrównoważony o formule 1–1–1. Gatunki Chiloschista bardzo źle tolerują przesadzanie, dlatego zaleca się, aby nie dzielić roślin rosnących na płytkach z plastiku, ceramiki, drewna, kory lub korka. Rośliny uprawiane do rozmnażania wegetatywnego nie będą montowane, lecz po prostu umieszczane na podłożu z tworzywa sztucznego. NIE zaleca się umieszczania ich na podłożu z mchu sphagnum, ponieważ zatrzymanie wilgoci w strefie korzeniowej łatwo prowadzi do utraty roślin z powodu chorób grzybowych i bakteryjnych.
Ze względu na szczególne cechy gatunków tego rodzaju, które zastępują brak liści poprzez fotosyntezę na poziomie tkanki korzeniowej, konieczne jest, aby korzenie zawsze pozostawały nagie, niepokryte i miały dostęp do światła. Ten aspekt wskazuje na niemożność uprawy tych gatunków w doniczkach. Preferuje się umieszczanie ich na gładkich podłożach, które są bardziej odpowiednie niż szorstkie powierzchnie, mogące powodować uszkodzenia warstwy welamenu. Przesadzanie lub przenoszenie okazów zaleca się tylko w okresie rozpoczęcia wzrostu nowych korzeni, które umożliwią przyczepienie się do nowego podłoża.
Chcesz zobaczyć więcej artykułów i zdobyć więcej wiedzy? Ten artykuł jest dostępny za darmo, ale możesz wesprzeć secretgarden.ro cu o recenzie aici:
Google: Recenzje na Google
Facebook: Recenzje na Facebooku