Gatunek botaniczny uważany za „chiński cymbidium”, obok Cymbidium sinense i Cymbidium kanran makino, Cymbidium ensifolium wyróżnia się zwartą budową, niewielkimi rozmiarami w porównaniu z innymi gatunkami Cymbidium, pachnącymi, delikatnymi, średniej wielkości kwiatami, częstymi i następującymi po sobie kwitnieniami oraz wysoką tolerancją na wysokie temperatury, co zdecydowanie poleca go do uprawy w mieszkaniu.
Najbardziej znane synonimy tego gatunku to Epidendrum ensifolium L. (1753) i Jensoa ensata Raf. (1838), jednak pełna lista wskazuje na liczne rewizje systematyczne, którym poddano ten gatunek: Cymbidium albomarginatum Makino 1912; Cymbidium arrogans Hayata 1914; Cymbidium ensifolium f. arcuatum T.C.Yen 1964; Cymbidium ensifolium f. falcatum T.C.Yen 1964; Cymbidium ensifolium f. flaccidior Makino in Y.Iinuma 1912; Cymbidium ensifolium subsp. acuminatum (M.A.Clem. & D.L.Jones) P.J.Cribb & Du Puy 2007; Cymbidium ensifolium var. misericors (Hayata) T.P.Lin 1977; Cymbidium ensifolium var. rubrigemmum (Hayata) T.S.Liu & H.J.Su 1978; Cymbidium ensifolium var. striatum Lindl. 1837; Cymbidium ensifolium var. susin T.C.Yen 1964; Cymbidium ensifolium var. xiphiifolium (Lindl.) S.S.Ying 1990; Cymbidium ensifolium var. yakibaran (Makino) Y.S.Wu & S.C.Chen 1980; Cymbidium gonzalesii Quisumb. 1940; Cymbidium gyokuchin Makar. 1912; Cymbidium gyokuchin var. arrogans (Hayata) S.S.Ying 1977; Cymbidium gyokuchin var. soshin Makino 1912; Cymbidium kanran var. misericors (Hayata) S.S.Ying 1977; Cymbidium koran Makino 1912; Cymbidium micans Schau. 1843; Cymbidium misericors Hayata 1914; Cymbidium misericors var. oreophilum Hayata 1914; Cymbidium niveomarginatum Makino 1912; Cymbidium prompovenium Z.J.Liu & J.N.Zhang 1998; Cymbidium rubrigemmum Hayata 1916; Cymbidium shimaran Makino 1912; Cymbidium xiphiifolium Lindl. 1821; Cymbidium yakibaran Makino, Iiinuma 1912; Cymbidium yongfuense Z.J.Liu & J.N.Zhang 1998; *Epidendrum ensifolium L. 1753; Jensoa ensata Raf. 1836; Limodorum ensatum Thunb. 1784
Se cunosc cel putin doua specii cu ocurenta naturala, anume ssp. ensifolium si ssp. haematodes.
O średniej wielkości, z grubymi, twardymi liśćmi, kwitnie od początku lata do jego końca, zwykle w kilku etapach, zazwyczaj 3, jednak często znane są przypadki kwitnienia jesienią lub zimą. Zarówno Cymbidium ensifolium, jak i Cymbidium sinense często występują w formach pstrych, najczęściej z dwustronnym złotym paskiem na marginesie blaszki liścia lub z podłużnymi przebarwieniami odpowiadającymi układowi nerwów.
Kultura tego gatunku Cymbidium ginie w mrokach wieków, uważana za jeden z najdłużej uprawianych gatunków storczyków, z pierwszymi wzmiankami współczesnymi Konfucjuszowi, około 500 p.n.e. Carl Linnaeus opisał gatunek w 1753 roku w monumentalnym dziele Species Plantarum. Obecnie hodowcy gatunków orientalnych, zarówno z Chin, jak i Japonii, preferują te gatunki i ich odmiany handlowe, mając jednocześnie długą tradycję w ich uprawie i rozmnażaniu, podczas gdy hodowcy zachodni zaczęli dopiero niedawno wprowadzać grupę chińskich cymbidiów do swoich stałych ofert.
Początkowo zaliczany do podrodzaju Jensoa, obok Cymb sinense, Cym. faberi, Cym. goeringii i innych podobnych gatunków, ensifolium jest jednym z rodzajów o najszerszym zasięgu i największej zmienności, występującym w Indochinach, Chinach, Japonii, Borneo, Nowej Gwinei i na Filipinach, na wysokościach od 500 do 1800 m. Gatunek zasiedla lasy liściaste w wilgotnych obszarach, wzdłuż cieków wodnych, na podłożach wapiennych pokrytych mchem, zajmując nawet stanowiska litofilne. Nie jest pewne, czy naturalny zasięg gatunku obejmuje również Japonię; bardziej prawdopodobna jest hipoteza jego późniejszej aklimatyzacji poprzez uprawę.
[2]
Rozmiar kwiatów Cymbidium ensifolium waha się od 5 do 8 cm, są one mocno rozstawione na wzniesionym pędzie kwiatowym o długości do 30 cm, który niesie 3–8 kwiatów o trwałości mniejszej niż w przypadku klasycznych hybryd, ale nie krótszej niż 2–3 tygodnie. Kolorystyka kwiatów zwykle obejmuje mieszanki brunatnoczerwonego na jasnym zielonym lub żółtawozielonym tle, jednak często występują skrajne wariacje kolorystyczne, od intensywnej czerwono-brunatnej po jednolicie jasnozieloną, z wyjątkiem białego labelum lub nawet całkowicie albinosowych kwiatów. Stosunkowo skromny wygląd kwiatów jest w pełni rekompensowany przez subtelny i trwały, a nawet silny zapach w porównaniu z powszechnymi hybrydami cymbidium. Okres kwitnienia zwykle przypada na sezon letni, co jest cechą wspólną większości jego hybryd, jednak często odnotowuje się także kwitnienia jesienne, zimowe, a nawet wczesnowiosenne.
Preferencja dla tego gatunku doprowadziła do jego uwzględnienia jako gatunku rodzicielskiego w wielu udanych hybrydach, z których niektóre zostały nawet nagrodzone, w tym Cymbidium Super Baby (x Babylon), Cymbidium Chocolate Soldier (x Volcano) oraz Cymbidium Tender Love (x parishii), jako potomstwo z bezpośrednim pochodzeniem, a także złożone hybrydy, takie jak Cymbidium Golden Elf (x Enid Haupt) 'Sundust' HCC/AOS i jego tetraploidalna (4n) odmiana, Cymbidium Korintji (x Rangoon), Cymbidium Giselle (x madidum), gdzie szczególnie wyróżnia się klon „Ballerina”, nagrodzony przez AOS wyróżnieniem HCC.
Pod względem warunków wzrostu Cymbidium ensifolium preferuje miejsca zacienione w 90 – 95% oraz temperatury 23 – 30 ℃, ale może tolerować wyższe temperatury, jeśli zapewniona jest odpowiednia wentylacja. Temperatury nocne od lata do późnej jesieni (sierpień - październik) powinny wynosić co najmniej 10 – 15 ℃, aby zapewnić inicjację kwitnienia. Optymalne temperatury zimą to idealnie 7 - 12 ℃ w nocy i 18 – 23 ℃ w ciągu dnia. Większość chińskich gatunków cymbidium może przetrwać lekkie przymrozki, jednak zaleca się unikanie takich sytuacji.
Silna wentylacja jest jednym z kluczowych elementów uprawy gatunków cymbidium, w tym ensifolium, której zła jakość może prowadzić do wystąpienia chorób grzybowych i bakteryjnych, zwłaszcza botrytis, który uszkadza kwiaty, powodując ich opadanie.
Zaleca się utrzymywanie wilgotności wzrostu na poziomie 40 – 60% w okresie zimowym oraz jak najwyższym w pozostałym czasie, szczególnie latem.
Podlewanie będzie wykonywane często, co około 3 dni, a nawet co 2 dni w suchych klimatach. Rośliny będą utrzymywane stale wilgotne, ale bez pozwalania na zastój wody.
Preferowane będą mieszane podłoża o dobrym drenażu i drobnej granulacji, które pozwalają na szybkie wysychanie substratu po podlaniu, takie jak kompost z włókna kokosowego z mchem sphagnum, kora sosnowa o małych rozmiarach (3 – 9 mm) oraz perlit.
Nawożenie będzie stosowane co 2 tygodnie, używając nawozu o niższej zawartości azotu i fosforu, z idealną formułą 15 – 15 – 30, z możliwością zwiększenia dawki fosforu w okresie letnim.
Zmiana doniczek i podłoża będzie przeprowadzana co 2 lata, kiedy to również dokonuje się podziału kęp, zachowując grupy co najmniej 3 cebul.
Chcesz zobaczyć więcej artykułów i zdobyć więcej wiedzy? Ten artykuł jest dostępny za darmo, ale możesz wesprzeć secretgarden.ro cu o recenzie aici:
Google: Recenzje w Google
Facebook: Recenzje na Facebooku